Szczególnie szybko świat zwrócił uwagę na niewystarczającą liczbę respiratorów, na co zwrócili uwagę lekarze i dyrektorzy szpitali z całego świata, w tym z Włoch, Indii i Stanów Zjednoczonych.
Ze względu na brak zasobów opieki krytycznej, pracownicy służby zdrowia, pacjenci i rodziny na całym świecie muszą żyć z konsekwencjami wycofania wsparcia dla życia jednej osoby na rzecz innej.
Takie decyzje są tak brzemienne w skutki, zarówno pod względem emocjonalnym, jak i etycznym, że określenie „sprawiedliwy przydział” respiratora może wydawać się niewłaściwe. Decyzje te nigdy nie mogą być naprawdę „sprawiedliwe”.
Jednak sprawiedliwość jest tym, do czego w takich okolicznościach muszą dążyć pracownicy szpitali pierwszej linii. W niniejszym artykule specjalnym omówiono niektóre trudności związane z takimi decyzjami oraz kryteria ich podejmowania, wyjaśnione i zalecane przez lekarzy i bioetyków.
Więcej porad na temat zapobiegania i leczenia COVID-19 można znaleźć w naszym centrum poświęconym koronawirusom.
Kryzys związany z niedoborem respiratorów
Chociaż jest to bardzo trudna rzecz do obliczenia, firma zajmująca się danymi i analizą GlobalData oszacowała 23 marca 2020 r., że około 880 000 dodatkowych respiratorów będzie potrzebnych na całym świecie, aby poradzić sobie z epidemią COVID-19.
Według tego samego raportu w USA brakowało 75 000 respiratorów, a we Francji, Niemczech, Włoszech, Hiszpanii i Wielkiej Brytanii łącznie 74 000.
Towarzystwo Medycyny Krytycznej podkreśliło niedawno, że tego typu obliczenia są „grubymi szacunkami”, ponieważ u ich podstaw leży wiele niewiadomych, a jedną z nich jest tempo rozwoju pandemii. Nasz sukces w „spłaszczaniu krzywej” będzie miał wpływ na wielkość zapotrzebowania na respiratory w danym momencie.
Kto powinien podjąć decyzję?
W kontekście tego niedoboru pojawia się wiele obaw. Jednym z nich jest fakt, że niektórzy ludzie, którzy mogli nie umrzeć, gdyby była wystarczająca liczba respiratorów, mogą teraz umrzeć w wyniku niedoboru zasobów.
Jednym z innych głównych powodów do niepokoju jest ciężar, jaki spoczywa na lekarzach, którzy decydują o tym, kto otrzyma respirator. Trudno przecenić psychiczny stres związany z koniecznością podjęcia takiej decyzji.
Dr Robert Truog – dyrektor Centrum Bioetyki w Harvard Medical School w Bostonie – i jego współpracownicy zastanawiają się nad tym, że mniej niż 50 lat temu lekarze twierdzili, że odłączenie kogoś od respiratora jest aktem zabójstwa i że jest to zarówno nielegalne, jak i nieetyczne.
Dziś jednak odstawienie respiratora jest najczęstszą bezpośrednią przyczyną śmierci na oddziale intensywnej terapii (OIT), a wiele osób postrzega to jako działanie etyczne i obowiązek prawny.
Tym, co sprawia, że kryzys COVID-19 bardzo różni się dla tych samych lekarzy, jest fakt, że dwa sposoby uzasadniania takich decyzji nie mają już zastosowania. Rzeczywiście, „nie robi się tego na prośbę pacjenta lub zastępcy, ani nie można twierdzić, że leczenie jest daremne.”
Aby pomóc złagodzić żniwo, jakie takie decyzje mogą mieć na zdrowie psychiczne osoby, dr Truog i współpracownicy zalecają, aby „komitet triage” podejmował te decyzje – nie klinicysta.
„[S]uch komitet powinien składać się z wolontariuszy, którzy są szanowanymi klinicystami i liderami wśród swoich rówieśników i społeczności medycznej”, piszą autorzy, dodając, że taki komitet mógłby pomóc „buforować” klinicystów z potencjalnej szkody dla ich zdrowia psychicznego.
Ten rodzaj komisji pomógłby również pracownikom służby zdrowia, takim jak lekarze i pielęgniarki, nadal utrzymywać swoje role jako „adwokatów powierniczych” i odwoływać się od decyzji komisji w razie potrzeby.
Ponadto posiadanie specjalnej komisji umożliwiłoby osobom w niej zasiadającym ciągłe dostosowywanie kryteriów racjonowania w zależności od zmieniającej się sytuacji – na przykład, gdyby dostępnych było więcej lub mniej respiratorów – i pozwoliłoby im na indywidualne rozpatrywanie każdej sytuacji.
